[center][b][color:3b11=red]Zekâtın Anlamı[/color][/b][/center]
[color:3b11=blue]Bilindiği gibi İslâm’ın şartlarından biri de zekâttır. Belli ölçüde maddî varlığa sahip olan Müslüman'ın, malının ve parasının kırkta birini ( yüzde iki buçuğunu ) her yıl zekât olarak vermesi gerekir. Bu zorunlu olan ibadettir. Onun dışında, her seviyeden insanın kendisinde bulunanı başkasıyla paylaşması, hep verici durumda olması daima tavsiye edilmiştir.
Sözlükte zekâtın bir anlamı da “temizlik” demektir. Kişinin kazandığı ve sahip olduğu malın belli bir miktarını ihtiyaçlı olanlara vermesi, insanı maddeten ve manen temizler. Kur’ân’da zekât namazla birlikte anılır. Mal canın yongası olduğundan, namazla canını temizleyen, zekâtla da malını arındırmış, böylece ruhunu temizlemiş olur.
Şüphesiz mal, madde, servet, çeşitli dünya nimetleri çok cazip ve tatlıdır. Âdeta mıknatıs gibi insanı kendine çeker. Yani insan paraya tutkun ve düşkündür. Onun için çoğunlukla Allah’a değil paraya kul olma eğilimindedir. Maddenin aşağıya çekip kendine bağladığı insan yukarıya çıkamaz, manevî âlemlere yükselemez. Mal hırsı ile kirlenen ruh, kararan kalb ve zihin manevî ve ahlâkî gerçekleri göremez. İlâhî sırları ve hikmetleri kavrayamaz. Bunun için bir zihin temizliği, ruh arınması ve kalb tasfiyesi işlemine tâbi tutulması gerekir.
Her hastalık kendi cinsinden bir şeyle iyileştirilir. Madde ve mal düşkünlüğünden gelen hastalık, yine aynı yolla tadavi edilir. İşte bu sebeple elde bulunan malın veya paranın belli bir kısmının ihtiyaçlı olanlara verilmesi emredilmiştir.
[color:3b11=darkblue]Zekât, kulun, serveti veren Allah’a karşı bir şükran borcudur. Bu kulluk bilincine ulaşmamış kimse için “vermek” ne kadar zordur! Öyle ya, niçin versin? Kendi çabasıyla biriktirdiği parasının veya babasından kalan servetinin az bir kısmını da olsa başkasına yahut da ALLAH hizmeti gören yerlere neden bağışlasın?[/color]
Zekât insandaki pintilik ve cimrilik gibi kötü huyları gidererek, onların yerine cömertlik, iyilik ve yardımseverlik gibi güzel huyları getirir. Eli sıkı kişiyi eli açık, tamahkâr insanı cömert yapar. İnsanı vermeye ve iyilik yapmaya alıştırır. Bunlar manevî zenginliklerdir, kişiye en az maddî varlık kadar mutluluk verirler.
Karşılıksız vermek ve cömert olmak Allah’ın sıfatı, karşılık beklemek ve cimrilik ise insan nefsinin özelliğidir. Zekât veren veya yardımda bulunan kimse nefsin özelliğinden uzaklaşıp, Allah’ın sıfatına yaklaşır. Böylece “Allah’ın ahlâkıyla ahlâklanarak” yüksek erdem sahibi olur. Sonuçta mal ve paraya mahkum olmaz, tersine onlara hakim olur. Servetin hizmetkârı, malın kölesi ve dünyalığın esiri olmaktan kurtulur. Manevî ve ruhî özgürlük ve bağımsızlığa kavuşur.
Her şeyin bir zekâtı vardır. Enes b. Malik’e göre evin zekâtı, içinde misafir için bir oda bulundurmaktır. Âriflere göre kalbin ve düşüncenin zekâtı, rikkat ve ulvî anlamda hüzün sahibi olmaktır.
Zekâtın aslı ve hakikati, nimetin cinsinden olmak üzere nimetin şükrünü edâ etmektir. Sağlık büyük nimettir. Her organın zekâtı vardır. Bu da bütün organların hayırlı, faydalı ve meşru zeminlerde hizmete sokulması ve ibadetle meşgul hâlde bulundurulmasıyla eda edilir.
Batındaki, yani derûnî ve manevî hayatımızdaki nimetlerin de zekâtı olmak gerekir. Sayıları çok olduğundan bunların birer birer sayılması zordur. Ölçü şudur: Öncelikle bu nimetler iyi bilinmeli, tanınmalı; zekât olarak da bunlar için hadsiz hesapsız şükür duygusu içinde bulunmalıdır.
Mesela “..ilmin zekâtı onu ehline ve talibine vermektir. Evin zekâtı gelen misafiri ağırlamak ve itibar etmektir. Sohbetin zekâtı dedikodudan uzak olmaktır. Evlâdın zekâtı yetimlere ihsandır. Kuvvetlinin zekâtı zayıflara yardımdır. Aşkın zekâtı vermek, hep vermektir.”[/color]
[color:3b11=blue]Bilindiği gibi İslâm’ın şartlarından biri de zekâttır. Belli ölçüde maddî varlığa sahip olan Müslüman'ın, malının ve parasının kırkta birini ( yüzde iki buçuğunu ) her yıl zekât olarak vermesi gerekir. Bu zorunlu olan ibadettir. Onun dışında, her seviyeden insanın kendisinde bulunanı başkasıyla paylaşması, hep verici durumda olması daima tavsiye edilmiştir.
Sözlükte zekâtın bir anlamı da “temizlik” demektir. Kişinin kazandığı ve sahip olduğu malın belli bir miktarını ihtiyaçlı olanlara vermesi, insanı maddeten ve manen temizler. Kur’ân’da zekât namazla birlikte anılır. Mal canın yongası olduğundan, namazla canını temizleyen, zekâtla da malını arındırmış, böylece ruhunu temizlemiş olur.
Şüphesiz mal, madde, servet, çeşitli dünya nimetleri çok cazip ve tatlıdır. Âdeta mıknatıs gibi insanı kendine çeker. Yani insan paraya tutkun ve düşkündür. Onun için çoğunlukla Allah’a değil paraya kul olma eğilimindedir. Maddenin aşağıya çekip kendine bağladığı insan yukarıya çıkamaz, manevî âlemlere yükselemez. Mal hırsı ile kirlenen ruh, kararan kalb ve zihin manevî ve ahlâkî gerçekleri göremez. İlâhî sırları ve hikmetleri kavrayamaz. Bunun için bir zihin temizliği, ruh arınması ve kalb tasfiyesi işlemine tâbi tutulması gerekir.
Her hastalık kendi cinsinden bir şeyle iyileştirilir. Madde ve mal düşkünlüğünden gelen hastalık, yine aynı yolla tadavi edilir. İşte bu sebeple elde bulunan malın veya paranın belli bir kısmının ihtiyaçlı olanlara verilmesi emredilmiştir.
[color:3b11=darkblue]Zekât, kulun, serveti veren Allah’a karşı bir şükran borcudur. Bu kulluk bilincine ulaşmamış kimse için “vermek” ne kadar zordur! Öyle ya, niçin versin? Kendi çabasıyla biriktirdiği parasının veya babasından kalan servetinin az bir kısmını da olsa başkasına yahut da ALLAH hizmeti gören yerlere neden bağışlasın?[/color]
Zekât insandaki pintilik ve cimrilik gibi kötü huyları gidererek, onların yerine cömertlik, iyilik ve yardımseverlik gibi güzel huyları getirir. Eli sıkı kişiyi eli açık, tamahkâr insanı cömert yapar. İnsanı vermeye ve iyilik yapmaya alıştırır. Bunlar manevî zenginliklerdir, kişiye en az maddî varlık kadar mutluluk verirler.
Karşılıksız vermek ve cömert olmak Allah’ın sıfatı, karşılık beklemek ve cimrilik ise insan nefsinin özelliğidir. Zekât veren veya yardımda bulunan kimse nefsin özelliğinden uzaklaşıp, Allah’ın sıfatına yaklaşır. Böylece “Allah’ın ahlâkıyla ahlâklanarak” yüksek erdem sahibi olur. Sonuçta mal ve paraya mahkum olmaz, tersine onlara hakim olur. Servetin hizmetkârı, malın kölesi ve dünyalığın esiri olmaktan kurtulur. Manevî ve ruhî özgürlük ve bağımsızlığa kavuşur.
Her şeyin bir zekâtı vardır. Enes b. Malik’e göre evin zekâtı, içinde misafir için bir oda bulundurmaktır. Âriflere göre kalbin ve düşüncenin zekâtı, rikkat ve ulvî anlamda hüzün sahibi olmaktır.
Zekâtın aslı ve hakikati, nimetin cinsinden olmak üzere nimetin şükrünü edâ etmektir. Sağlık büyük nimettir. Her organın zekâtı vardır. Bu da bütün organların hayırlı, faydalı ve meşru zeminlerde hizmete sokulması ve ibadetle meşgul hâlde bulundurulmasıyla eda edilir.
Batındaki, yani derûnî ve manevî hayatımızdaki nimetlerin de zekâtı olmak gerekir. Sayıları çok olduğundan bunların birer birer sayılması zordur. Ölçü şudur: Öncelikle bu nimetler iyi bilinmeli, tanınmalı; zekât olarak da bunlar için hadsiz hesapsız şükür duygusu içinde bulunmalıdır.
Mesela “..ilmin zekâtı onu ehline ve talibine vermektir. Evin zekâtı gelen misafiri ağırlamak ve itibar etmektir. Sohbetin zekâtı dedikodudan uzak olmaktır. Evlâdın zekâtı yetimlere ihsandır. Kuvvetlinin zekâtı zayıflara yardımdır. Aşkın zekâtı vermek, hep vermektir.”[/color]
